– Ukołysz mnie… –
Ukołysz mnie do snu…
na poduszce – z marzeń –
Wymaż z serca…z myśli,
tysiąc przykrych zdarzeń…
przyślij ukojenie i…
zabierz zwątpienie.
Z bezkresną ciszą…
ukołysz mnie do snu…
z ramion Twych…kołyskę zrób.
Bo za Twym dotknięciem,
świat się zatrzymuje…i
wyłącza czas…
tyle jeszcze marzeń,
pozostało – w nas –
I w gwiezdnej pościeli…
niech się wszystkie zdarzą.
Z tęczą – w ramionach –
ukołysz mnie… do snu…
Gdzie Jesteś ?
Gdzie Jesteś – Mój Bracie ? – Gdzie Jesteś ? Pustka za Tobą, co duszę rozdziera W mym sercu zagościła. Gdzie Jesteś ? – Mój Bracie ? W których przestworzach szybujesz ? Po Tamtej stronie życia Nagle się znalazłeś. Śmierć nam Ciebie znienacka zabrała. Niczym wróg zdradziecki Z Życia Cię wyrwała. Przez rozedrgane powietrze od krzyku Ojca i Matki. Od płaczu Żony i kwilenia dzieci i Sióstr Twoich rozpaczy. Przez to powietrze przejść musiałeś… Do Doliny Śmierci Odwrócić się od wszystkiego i … Wszystkich, co tutaj kochałeś „ Idź z lekkim sercem ”-„ Ku Światłu ” Wybacz nam wszystko to – – co złe było – Wybacz swym winowajcom – co krzywdę wyrządzili – I wybacz Sobie – to wszystko – Co mogłeś zmienić w Swym życiu A nie zmieniłeś … Tak widać być miało … Idź – i niczego nie żałuj ! Idź z lekkim sercem – „ Ku Światłu ” Na nic się nie oglądaj. Z głową poniesioną Spójrz Bogu w oczy – z godnością – Jesteś Jego dzieckiem A Bóg jest miłością. Już dawno Ci wybaczył, Gdy za nas umarł na krzyżu i Czeka na Ciebie. Więc Go się nie lękaj ! I w Jego ramiona idź śmiało ! Tak widocznie krótkie – Twe życie być miało – A tu na ziemi … – Po Tobie – Została tylko mogiła … Grubo kwiatami zasłana, Jak kołderka Cię otuliła A my … stając nad nią Do Boga wznosimy wołanie : „ Daj Mu wieczne odpoczywanie ”
Twoja siostra
– Zachłyśnij się życiem –
Zachwyć się życiem…
Zachłyśnij się – Nim – od nowa.
Przecież marzysz – o tym skrycie…i
na wszystko bądź gotowy.
co przyniesie życie.
Chwyć to…co daje Ci los…
niech – radość – śmieje się w głos,
a – miłość – swym szalem owinie…
o drżenie serca przyprawi.
Z – miłością – nigdy nie zginiesz,
na – ląd szczęścia – Cię zaprowadzi.
I nie bój się – tak żyć –
bo życie…jest pełne pięknych chwil.
Złap – Jego srebrną nić -…i
zatańcz w – Nim – jak motyl…
zawiruj – jak liść na wietrze –
Zachłyśnij się – Swoim życiem –
jak…górskim rzeźkim powietrzem…i
Żyj…po prostu…Żyj.
Już rok…zakreślił koło,
jak jestem razem z Wami…i
wszystkim z blogu – Przyjaciołom –
mówię – Jesteście Kochani –
Wszystkim, oraz każdemu z osobna…Dziękuję za to, że
Byliście…Jesteście…mam nadzieję…Będziecie, i…
zechcieliście czytać – moje wiersze.
Dziękuję mojemu synowi – Wiktorowi – który namówił mnie…
i założył bloga. Dominice…na którą zawsze mogę liczyć.
Ten wiersz – dedykuję Wam wszystkim.
– WARKOCZ… ŻYCIA –
Codziennie łapię promyki,
i zaplatam – w warkocz życia…
z niedojrzałości…przechodzę w dojrzałość i
wytrącam – nie wytrącone jeszcze…złe uczucia,
powierzchownie rozczesując warkocz…
I zaplatam od nowa, łączę
radość z euforią…przyjaźń w miłość,
ale nieraz się wszystko poplącze,
zmiesza – śmiech z płaczem –
a radość – z rozpaczą –
Zaplącze się – zazdrość z miłością…i
rzeczywistość – ością,-
w gardle staje…
A ja…wciąż nowe promyki dodaję…
rozczesane i ułożone zaplatam.
Z nieśmiałości – przechodzę w śmiałość –
codziennie oglądam całość,
swej pracy, – usuwam złudzenia – i
– marzę skrycie…
by wreszcie wszystko – pięknie zapleść…
Bo przecież…to jest moje życie…
