SKRAWEK NIEBA…
Wysyłam do ciebie wiatr
niech zaniesie ci bukiet pachnący
miętą, z kroplami rosy w trawie,
rozsypanymi na łące…
Wysyłam do ciebie słońce
jego promień i skrawek nieba,
gwiezdny pył co ozłoci,
przepiękny ranek o świcie
i trzepot skrzydeł Anioła,
by lepsze stało się życie…
Wysyłam ci zapach konwalii
ubranych w bielutki szal
i bzu rozszalały zapach,
co ubrał się jak na bal…
Śpiew ptaków ci wysyłam
i uśmiech oczu… orzechowy…
Chcę to wszystko dziś zatrzymać
…dla ciebie zaczarować…
Niebo
Od tego trzeba było zacząć: niebo.
Okno bez parapetu, bez futryn, bez szyb.
Otwór i nic poza nim,
Ale otwarty szeroko.
Nie muszę czekać na pogodną noc,
ani zadzierać głowy,
żeby przyjrzeć się niebu.
Niebo mam za plecami, pod ręką i na powiekach.
Niebo owija mnie szczelnie
i unosi od spodu.
Nawet najwyższe góry
nie są bliżej nieba
niż najgłębsze doliny.
Na żadnym miejscu nie ma go więcej
niż w innym.
Obłok równie bezwzględnie
przywalony jest niebem co grób.
Kret równie wniebowzięty
jak sowa chwiejąca skrzydłami.
Rzecz, która spada w przepaść,
spada z nieba w niebo.
Sypkie, płynne, skaliste,
rozpłomienione i lotne
połacie nieba, okruszyny nieba,
podmuchy nieba i sterty.
Niebo jest wszechobecne
nawet w ciemnościach pod skórą.
Zjadam niebo, wydalam niebo.
Jestem pułapką w pułapce,
zamieszkiwanym mieszkańcem,
obejmowanym objęciem,
pytaniem w odpowiedzi na pytanie.
Podzial na ziemię i niebo
to nie jest właściwy sposób
myślenia o tej całości.
Pozwala tylko przeżyć
pod dokładniejszym adresem,
szybszym do znalezienia do znalezienia,
jeślibym była szukana.
Moje znaki szczególne
to zachwyt i rozpacz
Wisława Szymborska
zapraszam na swojego bloga 😉 http://dreams-come-true-if-you-believe.blogspot.com/