Autor: Mariola

WSZYSTKIE OCZY ŚWIATA…
Jaki wiatr…zdoła
ukołysać wszystkie ptaki nocą…
Jaki deszcz… napoi
rośliny spragnione…
Jaka świeca… rozświetli
wszystkie ciemne zakamarki…
W jakim blasku… rozbłysną
wszystkie oczy świata…
Jaka muzyka – ukołysze fale oceanu
i ukoi serca zakochanych…
Jaki ogień… rozgrzeje
serca zatwardziałe…
Jaka cisza… pozwoli
wypowiedzieć słowo…
które jest światłem prawdziwym
…pokarmem codziennym…
… życiem…

BITWA POD WRZĄCĄ – 16 listopada 1863r.
Tam hen…
Za snem o Wolności
za wsią… za mgłą…
Widzę czasem
ni sen to
… ni jawa…
Jak idą lasem
pomiędzy drzewami,
idą… szeroko jak lawa…
Rzemieślnicy i żołnierze,
uczniowie i kosynierzy
… w ich rękach karabiny,
kosy, młoty i łopaty…
… wołają…
Idziemy na psubraty !
Idą przez wody, bagna
na przedzie konna jazda
za nimi strzelcy, kosynierzy,
a wroga dziesięciokrotna przewaga…
Idą razem… i kowale, i uczniowie
ramię w ramię w słusznej sprawie.
Jak walczyli… jak ginęli…
nikt nam dzisiaj nie opowie.
Ich dom – to wspólna mogiła
Ich dom… to cmentarz w Wojkowie.
Leżą razem i śnią o Ojczyźnie
wolnej i… wolnej polskiej mowie…
Śnią, by Ojczyzny nie wykrwawił wróg,
by kiedyś naprawdę – wolna była –
…położyli życie – na Jej Próg –
i ostatni okrzyk…
Tak nam dopomóż Bóg !
A dziś… tylko wspólna mogiła…

Stańcie wszyscy do Apelu !
…Na polu Chwały polegli !
…za Wolność i Niepodległość !

SŁOWA…
Rozrzucone słowa
zbierał wiatr…
puste, pełne smutku
spoglądały na czas.
Wylane żale w strugach łez,
wypełniła się czara
a w niej gorzko – kwaśny smak
…w nowe dni ubieram słowa…
pod gwiaździstym niebem
wznoszę w górę wzrok
…zrzucam z siebie
wszystkie te myśli ponure…
I wśród ciemności
nowy zapalam zmrok…

LISTOPADOWY DZIEŃ…
Kiedy nadejdzie listopadowy dzień
w alejkach przesuwa się za cieniem – cień
bezszelestnie i gwarno tu
światła pamięci migocą
rozświetlając noc – swą niemocą
Rząd dusz po alejach krąży
jak strefa szarych chmur…
za nimi nie nadążysz.
Nieśpiesznie przepływają
pomiędzy grobami…
Wtopione w pejzaż krzyży
świeże tablice czytają
i pełnią niewidzialną straż.
Tak chciałyby choć raz
sypnąć na wiatr…
tę garść złudzeń
która im jeszcze została
i powiedzieć… pas…
Tak chciałyby móc powiedzieć
głośno słowo tej…
… która ich kochała…
Ale… to nie ten świat
i nie ten czas…

ŻADNYCH ZASAD…
W tych pokręconych
naszych czasach
w tych szalonych…
…rozpędzonych
…rozbuchanych…
Życie – już nie ma
żadnych zasad.
Być człowiekiem
…co to znaczy
w tym dwudziestym
pierwszym wieku,
bo dziś człowiek
całkowicie się zatracił
… w człowieku…
Dzisiaj człowiek
dla drugiego – nic nie znaczy
Nie jest w cenie całkowicie
twoje życie…
Potaniały te diamenty i rubiny
ale wiedz, że nic nigdy
się nie dzieje bez przyczyny.
Tak jak człowiek
… tak i świat…
nie są – bez winy

MELODIA CZASU…
Na krawędzi nieba
drżący wszechświat
melodią czasu
odmierza godziny.
W świetliste skrzydła nocy
wpadła nietknięta przyszłość.
Słowa, które miały ulecieć
zabłąkały się w niemej przestrzeni
i pobladł czas…
gdy usłyszał
głuchy dźwięk ciszy
i zatracone nadzieje…

LETNIE POPOŁUDNIE…
Niebo spojrzało
figlarnie na ziemię…
rozłożyło przed sobą chmury
i jasnym niebieskim spojrzeniem
zapłakało wprost…
na szmaragdową taflę stawu.
Srebrzysto – zielone zapachniały trawy
budząc ptaki ze snu…
Tysiącem świerszczy
rozegrały się na skrzypcach szuwary
rozgadało się…
letnie popołudnie.

SKRAWEK NIEBA…
Wysyłam do ciebie wiatr
niech zaniesie ci bukiet pachnący
miętą, z kroplami rosy w trawie,
rozsypanymi na łące…
Wysyłam do ciebie słońce
jego promień i skrawek nieba,
gwiezdny pył co ozłoci,
przepiękny ranek o świcie
i trzepot skrzydeł Anioła,
by lepsze stało się życie…
Wysyłam ci zapach konwalii
ubranych w bielutki szal
i bzu rozszalały zapach,
co ubrał się jak na bal…
Śpiew ptaków ci wysyłam
i uśmiech oczu… orzechowy…
Chcę to wszystko dziś zatrzymać
…dla ciebie zaczarować…

SZMARAGDOWE SŁOWA…
Łowię z przestrzeni czasu
z lazuru błękitu
słowa niezapisane…
sunące wolno pośród
promieni słońca nad ranem,
wśród łąk i strumyków
… słowa szmaragdowe…
Łapię je jak perły najcenniejsze
zapisuję, w kolory ubieram
wiosną, latem, jesienią i zimą
wczoraj, dziś, jutro i teraz…
Latem…mają kolor zbóż
wiosną… konwalii i wszystkich bzów
jesienią…wrzosów i herbacianych róż
zimą…białych płatków śniegu
i świecących latarni…
Łowię te słowa niezłowione
i stawiam jak pieczęć
…na bielutkiej kartce…

SAMOTNA ŁZA

W niemej przestrzeni
niewidzialny twój uśmiech
pozostał w mej pamięci
… na zawsze…
Nie zapytam o jutro
bo jutra… nie ma…
Nic – tylko pustka
i samotność ciszy
przewlekana przez
niewidzialny czas.
Czasu… też nie ma…
dni…wieczorów…poranków
… tylko samotna łza…
Wszystko odeszło…
skończyło się…
… rozwiało…